Er is al heel wat inkt gevloeid over het feit dat Jan-Willem Roy enkele jaren geleden, met z(n Laagstraat 443-plaat, besliste om in ’t Nederlands te gaan zingen. Ik kan dat begrijpen, want als er nu één man is, die oer-Amerikaans kan klinken, dan is het JW wel.

Nochtans, over Laagstraat was ik zeer te spreken, nog altijd, trouwens. Op zijn nieuwe cd wijkt JW lichtjes af van het wat poppy geluid van voorheen en kiest hij ronduit voor de soul, wat bijna niet anders kan, met een stem als de zijne: laat Jan-Willem desnoods de telefoongids zingen, het zal altijd soul blijven. Neem daarbij de voorliefde van de man voor liedjes over relaties in allerlei vormen en toestanden en we zijn waar we wezen moeten: opnieuw heeft de Brabander een heerlijke, eerlijke plaat afgeleverd, waarop zowel teksten als muziek van het allerhoogste niveau zijn. Met de muzikanten van dienst, hoeft het ons niet te verbazen, dat je een klankkleur krijgt, die allesbehalve aan de Lage Landen doet denken: gitarist BJ Baartmans kennen we hier nogal goed: die mens kan werkelijk a-l-l-e-s spelen,pianist-producer Gabriël Peeters is, net als op Laagstraat, nadrukkelijk van de partij en zorgt, samen met Bart-Jan, voor erg fijne “bijzang”, zoals de backing vocals hier omschreven worden. De ritmesectie van Gerald van Beuningen en JJ Goossens staat als een huis en enkele gasten brengen zeer opgemerkte bijdragen.

Zo is er de viool van Alex Akela op het onvoorstelbaar mooie “Ze mist haar” en “Kom Bij Mij”, maar ook longtime kompaan Eric van Dijsseldonk passeert en laat herkenbare licks na. Guus Meeuwis zingt mee op de titeltrack, en er moet een speciale vermelding zijn voor de blazers, die zichzelf The Jayhorns doopten: schitterend werk zetten zij neer, allemaal in dienst van de songs van Roy, die iets heel merkwaardigs realiseert. Nooit eerder overkwam het mij dat ik zat te denken…”dit nummer moet dringend in ’t Engels vertaald worden”. ’t Is dat Tom Van Laere al zijn nummers zelf schrijft…anders zou ik wel weten wie ik ze moet aanbieden. Los daarvan wacht ik met spanning op de eerste keer dat ik een nummer van deze plaat op onze nationale radio hoor: geen tien Eva’s, Hannelore’s of Mira’s kunnen tegen deze Jan-Willem opboksen.

Let wel: dit is geen muziek voor bij de afwas: hier moet namelijk naar geluisterd worden. Anders komt de pracht van deze teksten en deze muziek niet voldoende tot uiting. Dames en heren, heeft u ooit van Brabantiana gehoord? Nee? Welaan dan: hier ligt uw kans! (Dani)